இளையராஜாவுடன் கொஞ்சம் காபி.. கொஞ்சும் மழை!!!

வெளியே ஜோரான மழை... அந்திமாலை நேரம்.... அவனுக்குள் என்னவோ பிரச்சினை.  கையில் இருக்கும் கத்தியை எடுக்கிறான்.  தன் கையை வெட்டிக்கொண்டு சாகப் போகிறான்.  அப்போது அவன் வீட்டிலிருக்கும் ரேடியோ திடீரென பாடுகிறது.

'என்ன காயம் ஆனபோதும் எந்தன் மேனி தாங்கிக் கொள்ளும் உந்தன் மேனி தாங்காது பொன்மானே'

இளையராஜாவின் பாடல் அவனுக்குப் பிடித்த இளையராஜாவின் பாடல்.  சரி சாவதற்கு முன் இந்தப் பாடலை கேட்டுவிட்டு செத்துவிடுவோம் என்று எழுந்து சென்று அந்தப் பாடலை கேட்கிறான்.

அவனுக்காக போட்ட பாடல் மாதிரியே தெரிகிறது.  கையை வெட்டிக்கொள்ள வேண்டாம்,  உந்தன் மேனி தாங்காது என்று தடவுகிறது அந்த தேன் குரல்.

அந்த பாடல் முடிந்ததும் RJ ரேடியோவில் பேசுகிறாள்.  அது சன்பிளவர் FM, பேசுவது தென்றல்,   'கண்மணி அன்போடு காதலன்' என்கிற நிகழ்ச்சி.  இன்று நாம் கேட்கப்போகும் காதல் கதையை சொல்லப்போகும் லக்கி காலர் யாரு என்று டயல் செய்கிறாள்.  அது  விரக்தியில் இருக்கும் நம் கதாநாயகனுக்கு வருகிறது.  அவனிடம் பேசுவதன் மூலம் அவன் விரக்தியை உணர்கிறாள்..  'உங்க கேர்ல் பிரண்டோட சண்டையா?' என கேட்கிறாள்.  'செம்ம லவ் போல..' என்று அவனது 'சோகத்துக்கு மருந்து தடவ இளையராஜா பாடி வெச்சிருக்காரு...'என்று ஒரு சோகப் பாடல் போடுகிறாள்.

'ஆசை வந்து என்னை ஆட்டி வைத்த பாவம்... மற்றவரை நான் ஏன் குத்தம் சொல்லவேணும்.. கொட்டுமழைக் காலம் உப்பு விக்கப் போனேன்.. காற்றடிக்கும் நேரம் மாவு விக்கப் போனேன்.. தப்புக் கணக்கை போட்டுத் தவித்தேன் தங்கமே ஞானத் தங்கமே...'  

அவன் சோகம் இளையராஜாவின் கானத்தில் கொஞ்சம் கரைகிறது...தப்புக்கணக்கை போட்டுவிட்டாய் என்று சொல்கிறது.  மற்றவரை குற்றம் சொல்ல வேண்டாம் என்கிறது.

பாடல் முடிந்ததும் அவள் லைனுக்கு வருகிறாள்.  'சொல்லுங்க என்ன சோகம்?' என்கிறாள்.

'அவளோடு காலையில் இருந்து பேசவில்லை.... அவளோட பேசாத...அவளோடு இல்லாத இந்த நாள்...' என்று சோக கீதம் பாடுகிறான்.  தென்றல் அவனை ரிலாக்ஸ் ஆக்க முயற்சிக்கிறாள்.

'வெளியே ஜோரான மழை.  மழையோட   ஒவ்வொரு துளியும் மண்ல ஊடுருவற மாதிரி ராஜா சார் இசை நம்  ஒவ்வொரு செல்லிலயும் ஊடுருவி இருக்கு.  இப்ப ஒரு காபி மட்டும் இருந்தா... மழை..காபி...ராஜா சார்....'   


அந்தக் குரல் அவனுக்கு ஆணையிடுவது போல்  இருக்கிறது.  போ போய் ஒரு காபி போட்டு இந்த மழையையும் இளையராஜாவையும் அனுபவி...என்பது போல் இருக்கிறது.

'ஈரம் விழுந்தாலே நிலத்திலே எல்லாம் துளிர்க்குது...நேசம் பொறந்தாலே உடம்பெல்லாம் எதோ செய்யுது... தென்றல் வந்து தீண்டும்போது....என்ன வண்ணமோ.. மனசுல.."

பாட்டை கேட்ட படி அவன் காபி போடுகிறான்.  அங்கே எறும்புகள் கூட்டமாக போய்க்கொண்டிருக்கின்றன. ஒன்றின் அடிச்சுவட்டை பற்றி அடுத்த எறும்பு சென்றபடி இருந்தன.  அது அவன் தனிமையை விரட்டி கூட்டமாக இருக்கச் சொல்கிறது.  அவன் மனசு மாதிரியே காபியும் கொதிக்கிறது.  காபியோடு வெளியே வருகிறான்.  பாட்டைக் கேட்டபடி மழையை மனசுக்குள் உள்வாங்கியபடி பால் கலக்காத கசப்புக் காப்பி தொண்டையில் இறங்குகிறது.  அவனுக்கும்  வாழ்க்கை கசப்பெல்லாம் விழுங்கிவிட்ட உணர்வு வருகிறது.  ஒரு செடியை மழை முழுதாக நனைத்த மாதிரி மழை அவன் மனசை முழுதாக குளிர்வித்திருந்தது.  மனதில் இருள் விலகி ஒரு ஒளி பிறக்கிறது.

பாடல் முடிந்ததும் தென்றல் லைனுக்கு வருகிறாள்.

 'ஹல்லோ சார் இப்போ எப்படி FEEL பண்றீங்க?'

'இப்போதான் கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ்டாக இருக்கு தென்றல்'

 அவனின் காதல் கதையை கேட்கிறாள்.   வீட்டை எதிர்த்து கல்யாணம் முடிந்த கதையைச் சொல்கிறான்.

'அப்புறம் என்ன சண்டை?' என்று கேட்கிறாள்.

'அவளுக்கு இளையராஜா பாட்டுன்னா உயிர்.  காலையில் அவ கேட்டுட்டு இருந்த ராஜா சார் சாங்க நிறுத்திட்டேன்.  அப்ப ஆரம்பிச்ச சண்ட பெருசாயி அவள லேசாத்தான் தள்ளி விட்டேன்.  கட்டில்ல அடிச்சு விழுந்துட்டா.. அப்புறம் போயிட்டா...'

அருகில் இருக்கும் பெட்ரூம் திரைசீலை காற்றுக்கு மெதுவாக ஆடுகிறது.  அங்கே யாரோ இருப்பது போல தெரிகிறது...

'போயிட்டான்னா.....'  என்று தென்றல் கேட்கும்போது ஒரு பீதி தெரிகிறது.

கட்...கட்...முழு கதையையும் நானே சொல்லிட்டா..எப்படி? ...மீதிய கீழே இருக்கும் லிங்கில் பாருங்க.

கொஞ்சம் காபி...கொஞ்சும் மழை.. குறும்படம்.

இந்த குறும்படத்தில் அந்த பாடல்கள் அவனது சிச்சுவேசனுக்கு தகுந்த மாதிரி தேர்ந்தெடுத்து போட்டிருப்பது அழகு.  ஷூட்டிங் நடத்தும் இடத்தில் கிடைக்கும் பொருள்களை படத்துக்கு பொருத்தமான இடங்களில் பயன்படுத்துவது அழகு.

அந்த வீடு பழமையும் புதுமையும் கலந்த வீடு.  பெண்டுலம் ஆடும் பழைய மாடலில் புதிய கடிகாரம், பழைய மாடவிளக்கு அதில் புதுமையாக மெழுகுவர்த்தி வைத்து இருக்கும்,  பழைய மாடல் ரேடியோவில் மாற்றம் செய்யப்பட்டு FM கேட்கும் மாதிரி செய்யப்பட ரேடியோ.  பழைய காதலர்கள் சிலை புதுமையாக பளிங்குக் கல்லில்.  இதை உணர்த்தவே பழைய கருப்பு வெள்ளையில் புதிய காதல் கதையோ?

கருப்பு வெள்ளை கலர் அவனோட சோகத்தை சொல்லுகிறது.  அவன் காதல் கதை வரும்போது கலராகிறது.

வசனங்கள் எழுதி இருப்பவர் பிரபல எழுத்தாளர்  'பரிசல்காரன்' கே.பி.கிருஷ்ணகுமார்.    படத்துக்கு தேவையான க்யூட்டான வசனங்கள் படத்துக்கு ஒரு வண்ணத்தை தருகின்றன.

தனிமை தவிர்க்க எறும்புகள் கூட்டமாக  நகர்வதும்,  மனசு கொதிப்பது போல் காபி கொதிப்பது,  அவன் மனசு குரங்கு மாதிரி பாய்வதை குரங்கு பொம்மையை காட்டியும்,  மனசு குளிர்வதை செடியை மழை நனைப்பதையும்,
இப்படி கிடைக்கும் இடங்களில் எடிட்டர் சூர்யபாரதி ஸ்கோர் செய்கிறார்.

மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் அவள் அவனை பார்த்து கண் சிமிட்டுவது, மழையை பார்த்தவாறு ஈசி சேரில் அமர்ந்து இருக்கும் காட்சி, காதல் சின்ன கோப்பை காபியில் ஆவி வருவது,  விளக்கு இப்படி பல காட்சிகளில் CINEMATOGRAPHER சூர்யபாரதி ஸ்கோர் செய்கிறார்.

இளையராஜா ரசிகர்களுக்கு நல்ல விருந்து கொடுத்து கலக்கி இருக்கிறார் டைரக்டர் சூர்யபாரதி.     முதலிலேயே சஸ்பென்ஸ் வைத்து படம் முழுக்க பதைபதைப்பாக கொண்டு சென்றிருந்தால் இன்னும் நன்றாக இருந்திருக்கும்.

தென்றலின் குரலில் பேசி இருக்கும் ப்ரியா.D க்கு ரேடியோ உலகத்தில்  நல்ல எதிர்காலம் இருக்கிறது. நல்ல தேர்ச்சி பெற்ற RJவைப் போல் கேட்பவரை வசீகரிக்கும் மாயாஜாலக் குரல்.  நடித்திருக்கும் விஷ்ணுவும் சௌமியாவும் நடிப்பு மோசம் சொல்வதற்கில்லை.

பரிசல்காரன் சொல்வது மாதிரி  ஒரு காபி கோப்பையோடு மழை பெய்யும் அந்தி மாலை நேரத்தில் காதுகளில் ஹெட்போனுடன் இந்தப் படத்தை பார்ப்பவர்கள் பாக்கியவான்கள்.  அவர்கள் இளையராஜாவை நேசிப்பவர்களாயிருந்தால் வெறியர்களாக மாறுவார்கள்.

இப்படத்தை இயக்கி இருக்கும் சூர்யபாரதி என் மகன்.... இல்லை..இல்லை... நான் சூர்யபாரதியின்  அப்பா!!!  வளரும் கலைஞனை வாழ்த்துவோம்.
 

இன்று நேற்று நாளை - நான் ரசித்தவை!

இன்று நேற்று நாளை - படம் வெளியாகி ஒரு வாரம் கழித்து எழுதுகிறேன்.  படத்தை முதல் நாளே பார்த்து விட்டோம்..  எனக்கு மிகவும் பிடித்து இருந்தது.  அப்போதிருந்தே கை பர பரவென்று இருந்தாலும் இன்னொரு முறை  பார்த்துவிட்டு எழுதலாம் என்று இருந்ததால் இத்தனை தாமதம் ஆகியிருக்கிறது.

படத்தின் கதையை எல்லோரும் கொத்துபரோட்டா போட்டுவிட்டதால் நாமும் இனி குதறவேண்டாம், பாவம் அதை விட்டுவிடுவோம்.  நான் இந்தப் படத்தில் என்ன ரசித்தேன் என்பதை மட்டும் பகிர்ந்து கொள்ளலாம்.

கால இயந்திரம் - அப்படி ஒன்று இருக்கிறதா?  இது மிகப்பெரிய கேள்வி.  கடவுள் இருக்கிறாரா என்பது மாதிரியான மெகா கேள்வி என்பதால் இதை நாம் ஆரய்ச்சி செய்து நேரத்தை வீணாக்காமல் அதை முழுமையாக அப்படியே நம்பினால்தான் என்ன  என்று தைரியமாய் உள்ளே இறங்கினால் பல பரவசங்கள் காத்திருக்கிறது.

படத்தின் முதல் முக்கால் மணி நேரங்கள் கொஞ்சம் மெதுவாக போனாலும் அனைத்து பாத்திரங்களையும் அறிமுகப்படுத்தி பின்னல் வரப்போகும் முக்கியமான திருப்பங்களுக்கு லீட் கொடுக்கவேண்டிய கட்டாயம் இருப்பதாலும் வேகம் மட்டுப்படுவதை மன்னிக்கலாம்.  அதிலும் படத்தை சுவராசியப் படுத்தி நகர்த்தியதில் இயக்குனர் ரவிக்குமார் வென்றிருக்கிறார்.

அதுவும் கதாநாயகனின் ஜாதகத்தை வைத்து பரீட்சை எழுதும் ஜோசிய நண்பன் புலிவெட்டி சித்தரை (?) வைத்து காட்சிப் படுத்திய விதம் புதுமை.  வேலைக்குப் போகாமல் சொந்தத் தொழில் செய்ய ஒற்றைக்காலில் நிற்பதாக எழுதும்போது பாங்கில் மானேஜர் முன்பு ஒற்றைக்காலில் நிற்கும் கதாநாயகனை காண்பிக்கும்போது அங்குதான் ரவி நிற்கிறார் (இரண்டு காலிலும்தான்).

மோடி கண்டுகண்டிருக்கும் கனவுப்படி 2065 ஆம் ஆண்டில் உலகம் டிஜிட்டல் மயம் ஆகிவிடும் என்பதை ரவி குறிப்பால் உணர்த்தியிருக்கிறார்.  ஒரு காட்சியில் நாய்க்கு கூட டிஜிடல் எலும்புதான் உணவு ஆகிறது.  மோடிக்கு இதன் மூலம் எதையோ சொல்ல வருகிறார் என்பது நமக்கு நன்றாக தெரிகிறது.  (எதையாவது பத்த வெச்சாத்தானே நல்லா இருக்கும்).  டாஸ்மாக் கட்டிடம் LIC கட்டிடம் அளவுக்கு உயர்ந்து இருக்கிறது. (ஸாரி....அம்மா நான் ஒண்ணும் சொல்லலை).

ஜோதிடர் தேர்வில் ஒவ்வொரு டவுட்டாக கேட்டு ஒவ்வொரு ஆளாக அவுட் செய்யும் கருணாகரனின் அட்ராசிட்டி ஆரம்பித்திலேயே தொடங்கி சிக்சரும் போருமாக அடித்து ஆடி செம ஸ்கோர் பண்ணுகிறார்.

முடி ஏற்றுமதி செய்யும் கடையின் முதலாளி தலையில் முடி இல்லாமல் இருப்பதை பார்க்கும்போது ரவியின் குசும்பு தெரிகிறது.  கோயமுத்தூர் குசும்புன்னு சும்மாவா சொன்னாங்க.

கதாநாயகி மியா குண்டு கண்களும், குண்டு கன்னங்களும்... குண்டு...(போதும்..சென்சார் டிபார்ட்மென்ட் கத்திரியோட வர்றாங்க.)...அழகான ஐ போன் 6 தான் போங்க.  என்ன ஐ போன் மாதிரி கொஞ்சம் ஸ்லிம்மா இருந்திருந்தா நல்லா இருந்திருக்கும்.  கதாநயகன் ஒரு ஏழை ( செங்கல் செட்டு )  என்பதை வித்தியாசம் காட்ட இங்கே அவன் பாயிலிருந்து எழ... அங்கே அவள் பெட்டிலிருந்து எழுகிறாள்.   இங்கே அவன் அடிபம்பில் தண்ணி அடித்து குளிக்கிறான்... அங்கே அவள் ஷவரில் குளிக்கிறாள்.  இங்கே ரெண்டு இட்லிக்கு ஒரு ஸ்பூன் சட்னி வைத்து தின்ன.. அங்கே ஒரு இட்லிக்கு நாலு வகை சட்னி வைத்து சாப்பிடுகிறாள். இவன் டூ வீலரில் (ரவியோட சொந்த வண்டிதானே) போக அவள் BMW காரில் போகிறாள்.  சூப்பர்...சூப்பர்.

லோக்கல் விஞ்ஞானி 'பழம் பார்த்தா' அறிமுகம்,,,,அசத்துகிறது.  ஒரு மிக்சியை ரிப்பேருக்கு கொடுத்துவிட்டு நக்கல் செய்யும் பெண்மணி.  சொன்னபடி கேட்கும் காரையே செய்யும் விஞ்ஞானிக்கு ஒரு மிக்சியை சரிசெய்ய நேரமில்லாமல் சட்னி அரைத்துக்கொடுக்கும் நிலைமை.  நல்ல முரண் நகை,  "மத்தியானம் மசாலா அரைக்கணும்.  கடையை சாத்திட்டு போயிடாத.. என்ன?"

அதே போல புலிவெட்டி சித்தர் எனும் போர்டை மறைத்தபடி துணி காயப்போடும் பெண்.
 "ஒரு நாளைக்கு நிக்க இடமில்லாத அளவுக்கு கூட்டம் வரத்தான் போகுது"  
"அப்படி வந்தா நான் புடைவையே போடமாட்டேன்.."
"அப்படியா...?"
"அய்ய...போ"
நல்ல குசும்பு அந்த காட்சி!.... கைதட்டல் அள்ளுது இந்த காட்சியில்.

ஒவ்வொரு பாத்திரத்தையும் அதன் குணாதிசயங்களோடு வடித்ததில்தான் அந்த பாத்திர வெற்றி இருக்கிறது.

புலி வெட்டியும் அவன் உதவியாளரும், பார்த்தாவும் அவன் வாக்கிங் ஸ்டிக்கும்,   வில்லனும் சொடக்கு போட்டால் பாயும் அவன் நாயும்,... இந்த படைப்புகள் அவ்வப்போது கதையின் திருப்பத்துக்கு உதவுகின்றன.

படத்தில் வரும் இரண்டு மூன்று புத்திசாலித்தனமான திருப்பங்கள்... படம் பார்ப்பவரை ஒரு வித்தியாசமான வேறு தளத்துக்கு இழுத்துச் செல்கிறது.
நாய் சங்கிலி ஒரு பைக்கின் ஸ்டேண்டில் மாட்டிக்கொள்வது,  பார்த்தாவையும் கதாநாயகனையும் கால இயந்திரத்தையும் இணைப்பது, பார்த்தா முதல் நாள் இயந்திரத்தை சோதனை செய்யவேண்டுமென்று தான் வைத்துக்கொண்டு மற்றவர்களை அனுப்பிவிட்டு வீட்டுக்குள் போகும்போது யாரோ மறைந்திருந்து பார்ப்பது போல் தோன்ற எட்டிப்பார்ப்பது,  கார் ஆக்சிடென்ட் ஆவதற்கு முன் காரின் பின்னால் முகத்தில் கர்சீப் கட்டிக்கொண்டு இருவர் காரை துரத்துவது ... இவையெல்லாம் பின்னால் வரப்போகிற காட்சிகளில் அட போட வைக்கிற ட்விஸ்ட்க்கான பேஸ்.

இந்தப் படத்தில் இயக்குனரின் திறமை எங்கு பளிச்சிடுகிறது என்றால் அவரின் கச்சிதமான தேர்வுகள்தான்.  நடிகர் தேர்வு ......எல்லோருமே படத்துக்கு என்ன தேவையோ அதை கச்சிதமாக செய்கிறார்கள்.  புலிவெட்டி சித்தராக வரும் கருணாகரன், மியாவின் அப்பாவாக வரும் ஜெயப்ரகாஷ், விஞ்ஞானியாக வரும் கார்த்திக், வில்லனாக வரும் சாய் ரவி, எதிர்கால விஞ்ஞானியாக வரும் ஆர்யா இப்படி நடிகர்கள் எல்லோரையும் பொருத்தமாக தேர்வு செய்தாலே பாதி வெற்றிதான்.

ஆர்ட் டைரக்டரின் உழைப்பு ஒவ்வொரு காட்சியிலும் தெரிகிறது.  கால இயந்திர டிசைன்,  பார்த்தாவின் ஆராய்சிக்கூடம், ஆர்யாவின் ஆராய்சிக்கூடம், பழங்கால தவமணிதேவி நகைக்கடை, புலிவெட்டி ஆபீஸ், வில்லனின் ஆபீஸ் என எல்லா இடங்களையும் அட்டகாசமாக நம்பகமாக செட் போட்டிருக்கிறார்.  இவருடைய உழைப்புக்கு  உதாரணம்,  புலிவெட்டி சித்தரின் போர்ட்.  ஒரு குண்டு பல்ப்,  எப்பவோ போட்ட மாலை,  காக்கா போய் வெச்ச ஆய், பழைய சாயம் போன இத்தனை விஷயங்களும் கொண்ட  போர்ட் அது.   உண்மையில் கலை இயக்குனரின் பேர் சொல்லும் போர்ட்தான் அது.

படத்தின் வசனங்கள் ...படத்துக்கு மிகப்பெரிய பலம்.

உங்கப்பா கேள்வின்னு கேட்டாலே பதில் தெரியாது எனக்கு.

inteligents எப்பவுமே அமைதியாத்தான் இருப்பாங்க.. சிலநேரம் ஒண்ணும் தெரியாதவங்களும் அமைதியாத்தான் இருப்பாங்க.

புளியம்கொம்புதான் பிடிப்பாங்க... நீ புளியமரத்தையே பிடிச்சிட்ட..

நீங்க யாரையாவது லவ் பண்றீங்களா?  ஆமா பாஸ் ஒன் சைடு.  நான் அவரைக் கேட்டேன்.

இப்படி படம் நெடுக அங்கங்கே புன்னகைக்க வைக்கும் ஒன்லைனர்கள்.

இயக்குனரை ஞாபகப்படுத்தும் காட்சிகள்..

கால இயந்திரத்தில் பின்நோக்கி காதலியுடன் சென்று காதலி பிறப்பதையும் அந்த குழந்தையை அவளே கையில் வாங்கி முத்தமிடுவதும் அட்டகாசமான காட்சி.

கதாநாயகன் காரும் பார்த்தாவின் காரும் ஆக்சிடென்ட் ஆகி கிடக்கும்போது பார்த்தா எதுவோ சொல்ல புலிவெட்டி கிண்டலாக ரைட்டு என்று சொல்லும்போது காரின் சக்கரம் ரைட் சைடு திரும்புவது.

அம்மாவின் காணாமல் போன கண்ணாடி திரும்ப கிடைக்கும் காட்சி... நல்ல ஐடியா.

பார்த்தாவை ஆஸ்பத்திரியில் அட்மிட் ஆகி இருக்க பார்க்கப் போகும் கதாநாயகன் அங்கிருக்கும் டாக்டரிடம் "டாக்டர்... பழம் ..." என்று இழுக்க... அதை டேபிளில் வை என்று சொல்வது.

ஆஸ்பத்திரியில் இருந்து மீண்டு வரும் பார்த்தாவிடம் நடந்ததெல்லாம் தொண்டைத் தண்ணி வரள சொல்லிவிட்டு பார்த்தாவை பார்க்க, அதுவரை சீரியஸாக கேட்டுக்கொண்டிருந்த பார்த்தா "ஆமா நீங்க யாரு?'  என்று கேட்பது.

தவமணிதேவி நகைக்கடையில் வேலை செய்யும் பையனைப் பார்த்து "டேய் நம்ம அதர்வா" என்று கிண்டல் செய்வது,  அங்கிருந்து தப்பி ஓடுவது,

டிவி ஆட்கள் புலனாய்வு செய்யப்போய் அவர்களே மாட்டிக்கொள்வது

புலிவெட்டி டைம் மெசினில் போய் கணக்கு வாத்தியாருக்கு கொட்டு வைப்பது,

முதலில் ஒரு ஷேர் மார்கெட் பற்றிய மீட்டிங்கும்,,,, அதே மீட்டிங்கை முற்றிலும் வித்தியாசமாக மறுபடியும் காட்டுவது,

பொண்ணுக கிட்ட சொல்றதும் ஒண்ணு... facebookல போடறதும் ஒண்ணு..

மியாவை ஒரு காட்சியில் சாக அடித்து... இன்னொரு காட்சியில் உயிர்ப்பிப்பது...

முன்டாசுபட்டி சினிமா பைத்தியம் முனிஸ்காந்துக்கு பதவி உயர்வு கொடுத்து இதில் ஒரு நடிகராக்கியிருப்பது...

எல்லாவற்றையும் அழித்துவிட்டு இறுதியில் கல்யாணத்தில் முடிப்பது...

இவை அனைத்துமே இயக்குனரின் திறமைக்கு சாட்சி சொல்லும் காட்சிகள்தான்.  வெல்டன் இயக்குனரே.... கழுத்தை காலியாக வையுங்கள்... நிறைய வெற்றி மாலைகள் காத்திருக்கிறது...!!!

காக்காமுட்டை - என் கதையின் காப்பி?

இதைப் படிக்குமுன் இந்தக் கதையைப் படித்துவிட்டு வந்துவிடுங்கள்.
'பீ'ட்சா- சிறுகதை.

இது நடந்து ஒரு வருடத்துக்கு மேல் இருக்கும். ஒருநாள் நான் என் மகன்களோடு பீட்சா கடைக்கு சென்றிருந்தோம்.  அப்போது பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது சாதாராணமாகச் சொன்னேன்.

"இந்தக் கடைக்கு யாராவது சேரிப்பையன் வந்தான்னா  உள்ளே விடுவாங்களா?"

இந்த ஒன்லைனைப் பிடித்துக்கொண்டு ஒரு வாரம் கழித்து இந்தக் கதையை எழுதிக்கொண்டு வந்து காட்டினான்.  நன்றாகவே இருந்தது.  முடிவு மட்டும் வேறு மாதிரி எழுதி இருந்தான்.  நான் சிற்சில மாற்றங்கள் சொன்னதும் ஒரு மாதம் கழித்து மாற்றி எழுதிக் கொண்டுவந்து காட்டினான்.

இதை குறும்படமாக எடுக்கப்போவதாக சொன்னான்.

"இந்த மாதிரி கதைக்கு பீசா கடையில் படம் பிடிக்க நிச்சயம் அனுமதிக்க மாட்டார்கள்.  எதற்கும் கேட்டுப் பார்" என்றேன்,

மற்றொருமுறை அந்தக் கடைக்குப் போயிருந்தபோது படம் பிடிக்க அனுமதி கேட்டேன்.

அவர்களோ "நிறைய பார்மாலிடீஸ் இருக்கு சார்.  அதுவுமில்லாம ஒருநாளைக்கு வாடகையா இருபத்தஞ்சாயிரம் ரூபா கறந்துடுவாங்க.." என்றார்.

இருபத்தஞ்சாயிரமா.... சரி இது வேலைக்காகாது என்று என்று கதையை ஓரமாக தூக்கிப் போட்டுவிட்டு வேறு வேலைய பாக்க போயிட்டோம்.  சரி எழுதியது  வீணாப் போகக்கூடாது என்று எண்ணியும் பையனோட முயற்சியை ஊக்குவிக்கும் விதமாகவும்  அவனோட முதல் கதையை என்னோட பிளாக்கில் போட்டுவிட்டேன்.

அதற்கு நல்ல ரெஸ்பான்ஸ் இருந்தது.  அவனுக்கும் ரொம்ப திருப்தியாக இருந்தது.

ஒரு மாதம் முன்பு காக்கா முட்டை படத்தின் ட்ரைலர் பார்த்தபோது டக்கென்று மண்டையில் இடித்தது.  அப்போதே என் முகநூலில் போட்டிருந்தேன்.

நேற்று படம் பார்த்தபோது என்னோட அனுபவம் வேறு மாதிரி இருந்தது.  இந்தப் படத்தை 'பீ'ட்சா கதையின் காப்பி என்று சொல்ல என் மனம் ஒப்பவில்லை.  பல விஷயங்கள் ஒத்துப்போன போதும் காப்பி என்று சொல்வது சற்று அபத்தமாகவே பட்டது.

இனி படத்தைப் பற்றி..

படம் ஓப்பன் பண்ண உடனே.. இரவு... தூங்கும் சிறுவன் .. அவனது டிராயரில் இருந்து கொப்பளிக்கும் மூத்திரம்.  விழித்து எழும் சிறுவன்.... மூத்திரம் மெல்ல மெல்ல ஊர்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருக்கும் அம்மாவை அடையப்போகிறது.  சட்டென்று தன் சட்டையைக் கழட்டி அணை போடும் சிறுவன்.  எக்சலேன்ட்.

இந்தமாதிரி ஒரு {மூத்திர) ஒப்பனிங் சீன் இதுவரை எந்தப் படத்திலேயும் வந்ததில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.  இந்த சீனை வைக்க ஒரு ரசனையுள்ள இயக்குனரும் அதை ஒத்துக்கொள்ளும் தயாரிப்பாளரும் கிடைக்கவேண்டும்.

சிறுவர்களின் அம்மா... அவளுக்கொரு பிரச்சினை.. சிறையில் இருக்கும் கணவனை பெயிலில் எடுக்கவேண்டும்.  கணவனின் தாயார்... பையன் மேல் அன்பு இருப்பினும் அவனைப் பார்க்க ஜெயிலுக்கு போக மறுக்கும் எதார்த்தம்.

"அத்த வரன்னுதான் சொல்லிச்சு... நான்தான் வேணாம்னுட்டேன்.." என்று சமாளிக்கும் பையனின் அம்மா.  எதார்த்தம் சொட்டுகிறது.  ஏரியாவுக்குள் திருடும் திருடர்கள், பீட்சாக்கடை முதலாளி,  குப்பத்துப் பசங்க.  பணக்கார வீட்டுப் பையன்,  பழைய இரும்புக்கடை முதலாளி, அவரின் மனைவி என்று எதார்த்தத்துக்கு நெருக்கமாய் பாத்திரங்கள்.

பொம்மைக் கடிகாரத்தை ரிப்பேர் செய்யக்கொடுப்பது,  நாட்டு நாயை இருபத்தஞ்சாயிரம் விலை சொல்வது, 'எச்சிப் பீசாவையா தின்னப் போற" என்று விடுவிடுவென நடப்பது,  'அம்மா இன்னைக்கு இவன் படுக்கையில மூத்திரமே போகல... பெரியவன் ஆயிட்டான் போல இருக்கு..'  என்று சொன்னதும் அந்தச் சிறுவனின் எக்ஸ்ப்ரஷனும் அதற்கு அவனின் அம்மா கொடுக்கும்    எக்ஸ்ப்ரஷனும்  அள்ளுகிறது.

பாட்டி செய்கிற தோசைப் பீட்சாவும், அதை அந்த பசங்க தின்ன மறுத்து கிண்டல் செய்வதும் இறுதியில் ஆயா சுட்ட தோசையே நல்லா இருந்துச்சு என்று சொல்வதும் கிளாசிக்.

பீட்சாக்கடையில் அசோக் அடி வாங்குவது,  அப்பப்ப கிருஷ்ணமூர்த்தி முதலாளியை கலாய்ப்பது..சிறுவர்கள் தண்ணி அடித்து மட்டை ஆகும் டாஸ்மாக் ஆசாமிகளை வீட்டுக்கு கொண்டு வந்து சேர்ப்பது என்று இடையிடையே காமெடி சிரிக்க வைக்கிறது.

பசங்களோட நடிப்பு சான்சே இல்ல.  கொஞ்சம்கூட ஓவர் ஆக்டிங் இல்லாம சரியா பண்ணி இருக்காங்க.  என்ன அடி வாங்கும்போது கொஞ்சம்கூட எதுத்துப் பேசாம வர்றதுதான் உறுத்துது.

அம்மாவாக நடித்திருக்கும் ஐஸ்வர்யாவுக்கு கொஞ்சம் தைரியம் அதிகம்தான்.  வளர்ந்து வரும் நடிகை இரண்டு பையன்களுக்கு அம்மாவாக நடிக்க தில் வேண்டும்.  அவருடைய அழகே இந்த பாத்திரத்துக்கு கொஞ்சம் நெகடிவாக இருப்பதை மறுக்க முடியாது.

கிஷோரின் எடிட்டிங் சூப்பர். ஆயா இறந்து கிடக்கும்போது  நாய்க்குட்டி சுகமாக தூங்கும் ஒரு ஷாட்டை  இணைத்திருக்கும் நேர்த்தியில் தெரிகிறது கிஷோரின் இழப்பு.

இடையில் கொஞ்சம் மெதுவான ஓட்டமும்... படத்துடன் ஒட்டாத பின்னணி இசையுமே இந்தப் படத்தின் பலவீனங்கள்.   மற்றபடி படம் அருமை!

இந்தமாதிரி நிறைய படங்கள் வரவேண்டும்.. தமிழ் சினிமா உலக சினிமாவுக்கு பக்கத்தில் பார்க்க அழகாகவும் கௌரவமாகவும் இருக்கிறது.  வெல்டன் மணிகண்டன்.  தமிழ் சினிமா வரலாற்றில் உங்கள் பெயரை அழுத்தமாக பதித்திருக்கிறீர்கள்.  அதை அழியாமல் பார்த்துக்கொள்ள இன்னும் நல்ல படங்களை கொடுக்கவும்.

பெங்களூரில் காலேஜ் படிக்கப் போயிருக்கும்  என் பையனுக்கு போன் பண்ணிச் சொன்னேன்...

"படத்தோட கதை உன் கதை மாறியே இருந்தாலும் always geniuses thinks same. இருந்தாலும்  ஒரு ஒன்லைனை எப்படி ஒரு திரைக்கதையாக மாற்றும்  வித்தையை கற்றுக்கொள்ளும் வாய்ப்பாகவே இதை எடுத்துக்கோ".

 

முண்டாசுப்பட்டி - மற்றும் ஒரு பரிமாணம்

முண்டாசுப்பட்டி படம் அதன் விளம்பரத்தால் பல விதங்களில் படத்தைப் பார்க்கும் ஆவலைத் தூண்டிவிட சனி இரவு படம் பார்த்துவிட்டேன்.  இந்தப் படத்தைப் பற்றி, படம் வருவதற்கு முன்னும்,  வந்த பின்னும் எல்லோரும் படத்தின்  முழுக்கதையையுமே இயக்குனர் ராம்குமாரை விட பிரமாதமாக திரைக்கதை எழுதிவிட்டதால் கதையைச் சொல்லப்போவது இல்லை.

வெறும்  பதினைந்து  நிமிடமே ஓடக்கூடிய ஒரு குறும்படத்தை 2:30 மணி நேரமாக ஓடக்கூடிய திரைப்படமாக எடுப்பதற்கென ஒரு தனிப்பட்ட திறமை இருந்தால் மட்டுமே இது சாத்தியம்.   அந்த வகையில் குறும்படத்தில் இருந்த கதையை வெகு அழகாக வேறொரு பரிமாணத்தில் கொடுத்த இயக்குனர் ராம்குமாருக்கும் அவரது குழுவினருக்கும் எனது மனம் திறந்த பாராட்டுக்கள்.

ஒரு கிராமத்து கதைக்குள் வெள்ளைக்காரன் வந்து போவதையும்,  விண்கல் ஒன்று விழுந்து அது சாமி ஆனதையும் அந்தக் கல்லை திருட ஒரு பூனை சூப் குடிக்கும் ஜமீன்தார் முயல்வதையும்,  அந்தக் கல் திருட்டு கதாநாயகனுக்கு அவன் காதலிக்கும் பெண்ணின் கல்யாணத்தை நிறுத்த  ஒரு பொருத்தமான இடத்தில் உதவியதையும் கற்பனை செய்த குழுவினரை எப்படி பாராட்டாமல் இருக்கமுடியும்.    இதுவெல்லாம் சும்மா காமா சோமாவென்று சொல்லாமல் சரியான டீடைலிங்குடன்  சொல்லி இருப்பதில்தான் இங்கு இயக்குனர் தனித்து தெரிகிறார்.  அது என்ன டீடைலிங் என்பதை விரிவாக பார்ப்போம்.

ஒரு  பாத்திரத்தை படைக்கும்போது அந்த கதாபாத்திரத்தின் வடிவமைப்பு கதைக்கு எந்த அளவுக்கு உதவுகிறது என்பது முக்கியம். ஆண்மை விருத்திக்காக அடிக்கடி பூனை சூப் குடிக்கும் ஜமீன்தார், கதாநாயகன் போட்டோ  பிடிக்கப் போகும் போது அவனுக்கும் வழங்கப் படுகிறது.  இந்த பழக்கமே இறுதிக் காட்சியில் காணாமல் போன வானமுனி சிலை எங்கே இருக்கிறது என்பதற்கான க்ளுவாகிறது.  அதுமட்டுமில்லாமல் தன் இனத்தை அழித்தவனை பழிவாங்கவே பூனைகள் எல்லாம் சேர்ந்து கிளைமாக்சில் ஜமீந்தாரை பிராண்டி எடுக்கிறது.   இது ஒரு சிறந்த கற்பனை.

அதே மாதிரி சுடுகாட்டில் தங்கி இருக்கும் முற்போக்குவாதம் பேசும் தலித் இன கதாபாத்திரமும் அதன் வடிவமைப்பும்.  கதையின் போக்கில் கதாநாயகனுக்கு அந்த பாத்திரம் நன்கு உதவுகிறது. ஏறக்குறைய பாக்கியராஜின்  ஒரு கை ஓசையில் வருகிற சங்கிலி கதாபாத்திரம்தான் இது.ஆனால் இந்தக் கதாபாத்திரத்தை அப்படியே அம்போவென்று விட்டதுதான் ஏனென்று தெரியவில்லை.

 ஓடும்போது மட்டுமல்ல நிற்கும்போதே பெட்ரோல் குடிக்கும்,  எப்போதுமே மெதுவாகச் செல்லும் புல்லட் பைக் ஒரு பாத்திரமாகவே உலவுகிறது.  அதுவே இடைவேளை போடுவதற்கும், சுபம் போடுவதற்கும் அற்புதமாக உதவுகிறது.   அந்த வாகனத்தை கொசு மருந்து அடிப்பது போல புகையை கக்கிச் செல்லவும்,  சின்னப் பையன்கள் கூட ஓட்டிப் பழகவும்,  டயரைக் கழட்டி விளையாடவும் விட்டு அதகளப்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.

அதேபோல பிணத்துக்கு டூப்பாக நடித்திருக்கும் முனீஸ்காந்த் பாத்திரத்தை செதுக்கியதும் நன்றாகவே வந்துள்ளது.  சினிமாவில் நடிக்கும் ஆசையோடு வருகிறவரை பிணம் வேஷமிட்டு போட்டோ புடிக்கும் காட்சி வயிற்றை பதம் பார்க்கிறது.  தான் ஏமாந்துவிட்டோம் என்று உணர்ந்தபின் இவர்களை பழிவாங்க அந்த பாத்திரம் எடுக்கும் இன்னொரு அவதாரம்தான்  படத்தின் அச்சாணியாக மாறுகிறது.  அந்தப் பாத்திரத்தில் நடித்திருக்கும் ராம்தாஸ் - அந்த பாத்திரமாகவே வாழ்ந்திருக்கிறார்.  அவரின் உடல்மொழியும், டயலாக் டெலிவரியும் அந்தக் கதாபாத்திரத்தை இன்னும் ஒருபடி மேலே ஏற்றுகிறது.  மிகச் சிறந்த ஒரு எதிர்காலம் அவருக்கு காத்திருக்கிறது.  வாழ்த்துக்கள் ராம்தாஸ்.

இதேபோல அழகுமணியாக வரும் கதாநாயகனின் துணைப் பாத்திரம்  அழகுற வடிவமைக்கப் பட்டிருக்கிறது.  எல்லாப் படத்தில் வருவது மாதிரியான பாத்திரமே என்றாலும் கத்தி கத்தி வசனம் பேசாமல் அடக்கமாக செய்த விதத்தில் வித்தியாசம் காட்டி நடித்த காளிக்கே பெருமை சேரும்.  கொங்கு மொழியை கையாண்ட விதத்தில் தனித்து தெரிகிறார்.    போகிற போக்கில் அவர் போடுகிற காமெடி வெடி நன்றாக எடுபடுகிறது.  (துருபிடிச்ச துப்பாக்கிக்கு தொட்ட எதற்கு?)

கிராமத்து பெண்ணாக வரும் கலைவாணி பாத்திரமும் அழகுதான்.  கொங்கு கிராமத்தின் பெண் என்பதால் அடுத்த ஆடவனோடு சுலபமாக பெசிவிடாத குணம் இதன் சிறப்பு.  இதைச் செய்திருக்கும் நந்திதா அழகாக பொருந்தி நடித்திருக்கிறார்.  ஆனால் இவருடைய போர்ஷனை இன்னும் கொஞ்சம் அதிகமாக்கி இவருடைய காதலை வலுவாகி இருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும்.  கதையில் இது ஒரு பலவீனமாக அமைந்துவிட்டது நேரப்பற்றாக்குறையா  என்பது தெரியவில்லை.   தனக்கு பிடிக்கதவனோடு கல்யாணம் என்பதால் எப்போதும் சோகமுகமாவே காட்சியளிப்பதுதான் கொஞ்சம் எரிச்சலாக இருக்கிறது.

மற்றபடி வருகிற கிராமத்துப் பெரிசும் அவரது மனைவிக்கு இருக்கிற கள்ளத்தொடர்பும் அதைச் சுற்றி நடக்கிற நகைச்சுவைகளும் ரசிக்கக் கூடியதே.  இந்த மாதிரி எத்தனை எத்தனை பாத்திரங்களை கிராமத்தில் நாம் பார்த்திருக்கிறோம்.  ஆனால் நடித்தவர்களின் முக பாவங்கள்தான் ரொம்பப் பாவமாக இருந்தது.

அதே போல சாமியார் பாத்திரம் நன்றாகவே இருந்தது.  பகலில் சாமியாராகவும் இரவில் திருடனாகவும் கடைசியில் பொட்டிக்கடைக்கரனின் மனைவியின் வலையில் வீழ்ந்த பலியாடாகவும் அமர்க்களப்படுத்தி இருக்கிறார்கள்.  விஷ்ணுவிற்கும் சாமியாருக்கும் இடையில் ஓடும புரிதல்கள் சிரிப்புவெடி.

இன்னொரு விஷயத்தை குறிப்பிட்டே ஆகவேண்டும்.  இதுவரை எத்தனையோ பேர் கொங்கு வட்டாரவழக்கில் படம் எடுத்திருக்கின்றனர்.  அதில் எல்லாம் கொங்குமொழியை துல்லியமாக கையாண்டு இருக்கமாட்டார்கள்.  கோவை சரளா, சத்யராஜ், மணிவண்ணன், இன்னும் சிலருக்கு மட்டுமே மிகச் சரியாக கைவந்திருக்கும்.  ஏன் கமல் கூட ஐம்பது பர்சன்ட்தான் அருகில் வந்திருப்பார்.  படத்தில் நடித்த எல்லோருமே அழகான கொங்குமொழி பேசி நடித்திருக்கும் படம் இதுதான் என்பதை திட்டவட்டமாக கூறலாம்.  விஷ்ணு மட்டுமே இந்த மொழியை பேச திணறி இருப்பார்.  மற்றபடி எல்லோருமே சரியாக உச்சரித்திருப்பர்.  அதற்காக இயக்குனர் ராம்குமாரை எவ்வளவு பாராட்டினாலும் தகும்.

ஷேன் ரோல்டானின் பாடல்கள் பிரமாதம்.  ராசா மகராசா இன்னும் காதுகளுக்குள் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிறது.  பின்னணி இசையில் நிறைய புது முயற்சிகள் எடுத்திருக்கிறார்.  சில ஈடுபடுகின்றன.  சில எரிச்சலூட்டுகின்றன.  இருந்தபோதும் திரை இசையில், ரஜினி  கோடம்பாக்கம் கேட்டினை உதைத்துக்கொண்டு ஒரு நம்பிக்கை நட்சத்திரம் தோன்றி இருப்பது தெரிகிறது.

பி.வி.ஷங்கரின் ஒளிப்பதிவு நன்றாகவே இருந்தது.  கிராமத்துக் கதையில் நன்றாக ஸ்கோர் பண்ணவேண்டியது,  பீரியட் கதை என்பதாலும், பட்ஜெட் காரணத்தாலும்  காமிராவை அதிகமாக வெளியே கொண்டுவராதது தெரிகிறது.  இருந்தாலும் கொடுத்த களத்தில் நின்று விளையாடும் முரட்டுக்காளையைப் போல நின்று விளையாடி இருக்கிறார்.

படத்தில் மைனஸ்சே இல்லையா?... நிறைய இருக்கிறது.  அது இல்லாமல் எடுக்கவும் முடியாது.  மெதுவாக நகரும் கதை,    அதிகமாக ஆக்சன் காமெடியாக இல்லாமல் டயலாக் காமெடியாக இருப்பது,  நீட்டி முழக்கும் இறுதி சேஸ் காட்சிகள்,  சில இடங்களின் லாஜிக்குகள் என்று இருந்தாலும் படம் சிரிக்க வைத்துவிடுவதால் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிடுகிறோம்.

விஷ்ணுவின் நடிப்பு சுமாராக இருப்பது படத்தின் பலவீனம்.  நகைச்சுவை கதாபாத்திரத்துக்கு ஏற்ப உடல்மொழி சுத்தமாக வரவில்லை.  முகத்தில் எக்ஸ்ப்ரசன் என்ன விலை என்று கேட்கிறார்.

அதே போல படத்தின் ஏனைய துணை கதாபாத்திரங்களுக்கும் தேர்ந்த நடிகர்களை போட்டிருந்தால் படம் அடுத்த லெவலுக்கு கொண்டுபோயிருப்பார்கள்.  ஊர்த்தலைவர் பாத்திரத்துக்கு நாசரை நினைத்துப் பாருங்கள் எவ்வளவு நன்றாக இருந்திருக்கும்.  அதேபோல இருக்கும் எல்லோருமே புதுமுகமாக இருப்பதால் முகத்தை  இறுக்கமாகவே வைத்துக்கொண்டு போட்டோவுக்கு போஸ் கொடுத்திருக்கிறார்கள்.  அங்கே கொஞ்சம் சுதாரிச்சிருக்கலாம்.

மற்றபடி படம் அருமையாக இருக்கிறது.  இயக்குனர் ராம்குமாருக்கும் அவருக்கு துணையாக நின்ற அனைத்து கலைஞர்களுக்கும் வாழ்த்துக்கள்.  இவர்களின் அடுத்த படம் பார்க்க ஆவலாக உள்ளேன்.

 

WADJDA (2012) - பாலைவனச் சோலை.

இன்று திருப்பூர் புத்தகத் திருவிழாவில் திரையிடப்படும் WADJDA என்கிற சவூதி அரேபிய படத்தைப் பற்றிய விமர்சனம்.

நான் சிறுவயதில் இருக்கும்போது சைக்கிள் வாங்கும் கனவை மூன்று ஆண்டுகள் கண்டிருக்கிறேன்.  திருப்பூரில் எங்கள் வீட்டுக்கும் பள்ளிக்குக் கிட்டத்தட்ட போகவர எட்டு கி..மீ. வரும்.  இரண்டு வருடங்கள் நடந்தேதான் சென்று வருவேன்.  தினமும் என் அம்மாவையும் அப்பாவையும் ஒரு சைக்கிள் வாங்க நச்சரித்துக்கொண்டே இருப்பேன்.  இரண்டு வருடங்கள் அழுத்தத்தின் பலன் அப்பா ஒரு பழைய சின்ன சைக்கிள் முன்னூறு ரூபாய் கொடுத்து வாங்கித் தந்தார்.  அன்றைய நாள் நான் அடைந்த மகிழ்ச்சி இன்று வரை எப்போதும் அடைந்ததில்லை என்று சொல்வேன்.  அப்படி ஒரு சந்தோசம்.

இந்தியாவில் என்னைப்போன்ற ஒரு சிறுவனுக்கே சைக்கிள் என்பது ஒரு கனவென்றால் சவுதி அரேபியாவில் ஒரு சிறுமிக்கு சொந்த சைக்கிள் என்பது எப்படி சாத்தியப்படும்.  அதுவும் பெண்கள் சைக்கிள் ஓட்டுவது சட்டப்படி குற்றம் என்கிற நாட்டில்.

WADJDA ஒரு பதினோரு வயது சிறுமி, ரியாத் நகரில் அம்மாவோடு வசிக்கிறாள்.  அப்பா அவ்வப்போது வந்து செல்கிறார்.  அவருக்கு தனக்கு ஒரு ஆண் வாரிசு இல்லையென்பதால் இன்னொரு கல்யாணம் செய்யும் முடிவில் இருப்பதால் அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் புரிதல் இல்லை.

சிறுமியின் பக்கத்து வீட்டு நண்பன் அப்துல்லா.   அவளை துப்பட்டாவை விளையாட்டுக்கு இழுத்து எடுத்துக்கொண்டு சைக்கிளில் வேகமாக போகிறான்.  வாஜ்டாவுக்கு அவனை சைக்கிள் பந்தயத்தில் வெல்லவேண்டும். அதுவே குறிக்கோள். ஆனால் அந்த நாட்டில் பெண்கள் சைக்கிள் ஓட்டத் தடை.  தினமும் பள்ளிக்கு செல்லும் வழியில் ஒரு கடையில் புது சைக்கிளை பார்க்கிறாள்.  அதன் விலையை விசாரிக்கிறாள்.  800 ரியால்.. உன்னால் வாங்க முடியாது போ என கடைக்காரர் விரட்டுகிறார்.

அவளுக்கு அந்த சைக்கிளை எப்படியாவது வாங்கிவிடவேண்டும் என்று அவளது அம்மாவிடம் கெஞ்சுகிறாள்.  அம்மா பெண்கள் சைக்கிள் ஓட்டக் கூடாது என்று மறுத்து விடுகிறாள்.  ஆகையால் தானே காசு சேர்த்து வாங்கிவிடுவது என்று முடிவு செய்கிறாள்.  அதற்காக வீட்டிலேயே கையில் கட்டும் கலர் கயிறுகள் செய்து பள்ளியில் விற்கிறாள்,  பள்ளியில் படிக்கும் சீனியர்க்கு காசு வாங்கிக்கொண்டு  கடிதப் பரிமாற்றம் செய்கிறாள்.  பாடல் கேசட் விற்கிறாள்.

அப்போது பள்ளியில் குரான் ஒப்புவித்தல் போட்டி அறிவிக்கப் படுகிறது. அதில் ஜெயித்தால் ஆயிரம் ரியால் பரிசாக கிடைக்கும் என அறிவிக்கப்படுகிறது.  அந்தப் பரிசை வெல்ல திட்டம் போடுகிறாள்.  குரான் கேம் CD வாங்கி விளையாட்டாக கற்கிறாள்.   குரான் பாடல்களை மனப்பாடம் செய்கிறாள்.  போட்டி நடைபெறுகிறது.  அதில் வெல்கிறாள்.

பரிசு தரும்போது இந்த பணத்தை வாங்கி நீ என்ன செய்யப் போகிறாய் என்று கேட்கும்போது நான் சைக்கிள் வாங்குவேன் என்று சொல்கிறாள்.   அதிர்ச்சி அடையும் ஆசிரியை சைக்கிள் ஓட்டுவது தவறு என்று சொல்லி பரிசுப் பணத்தை அவள் சார்பாக பாலஸ்தீனத்துக்கு கொடுத்துவிடுகிறாள்.

பிறகு அவள் சைக்கிள் வாங்கினாளா?  அப்துல்லாவோடு சைக்கிள் பந்தயத்தில் வென்றாளா? என்பதே கதை.

மிகவும் சிம்பிளான கதை.. ஆனால் அதை சொன்ன விதத்தில் ஜெயிக்கிறார் இயக்குனர் Haifaa al-Mansour.  இவர் சவூதி அரேபியாவின் முதல் பெண் இயக்குனர். சவுதியில் படமாகிய முதல் முழநீள திரைப்படமும் இதுதான்.  இக்கதையே தனது சொந்த வாழ்வின் பிரதிபலிப்புதான் என்று சொல்லும் இயக்குனர் இந்தப் படத்தின் மூலம் அரேபியப் பெண்களின் வாழ்வு முறை தெளிவாகக் காண்பிக்கிறார்.

தலைக்கு முக்காடு போடாமல் வெளியே வரக்கூடாது.   முகத்தைக் கூட மூடிக்கொண்டுதான்  வரவேண்டும்.  பள்ளியில் யாரும் நகங்களுக்கு  பாலீஸ் போட்டு வரக்கூடாது.  டாட்டூ வரைந்துகொள்ளும் பெண்கள் தண்டிக்கப் படுகிறார்கள்.  பள்ளியில் படிக்கும் சக தோழி 11 வயதுப் பெண் தனது இருபது வயதுக் கணவன் என்று போட்டோ காட்டுகிறாள்.   போட்டோக்கள் கூட பள்ளிக்கு கொண்டுவரக் கூடாது என்று ஆசிரியை சொல்கிறாள்.

வாட்ஜ்டாவின் அம்மாவின் வாழ்க்கை அங்கு வாழும் பெண்களின் ஒரு சோறு பதம்.  அழகான பெண் எனினும் ஆண் வாரிசை கொடுக்க முடியாதலால் குடும்ப வாழ்வில் இருந்து நிராகரிக்கப் படுகிறாள்.  வீட்டில் வரைந்திருக்கும் 'குடும்ப மரம்' வரைபடத்தில் எல்லாமே ஆண்கள் பெயர்கள்தான்..  பெண்கள் பெயர்கள் வரக்கூடாதாம்.   அதில் வாட்ஜ்டா தனது பெயரை எழுதி ஒட்டி வைப்பதும், அடுத்த நாள் அது உதிர்ந்து கிடப்பதும் நல்ல டச்.

வாட்ஜ்டாவின் ஆசை நிறைவேறாதபோது தன்னைவிட சிறிய வயதான பக்கத்து வீட்டுத் தோழன் சொல்வது, 'கவலைப்படாதே... நான் உன்னைக் கல்யாணம் செய்து கொள்கிறேன்.  அதன் பிறகு நான் உனக்கு சைக்கிள் வாங்கிக் கொடுத்தால் யாரும் கேட்கப்போவதில்லை'.  சின்னப் பையனல்லாம் பேசற அளவுக்குத்தான் அரேபிய பெண்கள் நிலைமை இருக்கிறது.

வாட்ஜ்டாவாக நடித்திருக்கும் சிறுமியின் நடிப்பு அபாரம்.  முகத்தில் குடிகொண்டிருக்கும் மெல்லிய சோகம், வாயாடல் இல்லை, சிரித்தால் மனதை  அள்ளிக்கொள்ளும் வடிவான முகம்.  நடக்கையில் ப்ரெயரில் நிற்கையில் என ஒரு வித அலட்சிய உடல்மொழி, அழும்போது கூட அளவான வெளிப்பாடு என நடிப்பின் சில பரிமாணங்களை அழகாக வெளிப்படுத்துகிறாள்.

தன் தோழனோடு சண்டை நடந்து பேசாமல் அமர்ந்திருக்க இரண்டு ரியால் தருகிறேன் என்று சொன்னதும் புன்சிரிப்பது,  சைக்கிள் கடையில் சைக்கிளை வேறொருவர் பேரம் பேசியதைப் பார்த்த வாட்ஜ்டா கடைக்காரரை கேசட் கொடுத்து சரிகட்டுவது, தோழனின் மாமாவின் மீசையைப் பார்த்து கேலி செய்வது, அம்மாவைத் திட்டிய டிரைவரை தன் தோழனோடு  போய்  மிரட்டுவது,  இறுதிக்காட்சியில் சைக்கிளை  பார்த்தவுடன் முகத்தில் ஒரு பாவம், அப்பாவுக்கு கல்யாணம் என்று அம்மா சொன்னவுடன் அப்பாவுக்கு பிடித்த சிவப்பு டிரஸ்-ஐ போட்டுப் போய் அப்பாவை அழைத்து வந்துவிடலாம் என்று வெள்ளந்தியாய் சொல்வது என நடிப்பில் பொளந்து கட்டுகிறது சின்னப் பெண்.

 தியேட்டர்கள் இல்லாத கட்டுபெட்டியான அரேபிய மண்ணில் எப்படி இந்த படப்பிடிப்பை நடத்தினாளோ மகராசி.  கேரவுனுக்குள் அமர்ந்துகொண்டு வாக்கி டாக்கி மூலம் கட்டளைகள் பிறப்பித்தே ரியாத் நகர வீதிகளில் படப்பிடிப்பை நடத்தி இருக்கிறார்.  ஐந்து வருடங்கள் கஷ்டப்பட்டதற்கு பலனாக பல விருதுகளை அள்ளித் தந்திருக்கிறது இப்படம்.

அவசியம் பார்க்க வேண்டிய படம்.
 

அம்பாரம் எனுமொரு நினைவோடை.

அம்பாரம் புத்தகம் லெனின் எனக்கு தந்த போது ஒரு குழந்தையின் ஸ்பரிசத்தை உணர்ந்தேன்.  இந்த புத்தகத்தை இதுவரை தமிழில் எதுவுமே படித்திராத எட்டாவது படிக்கும் எனது சின்ன மகன் ஒரே மூச்சில் படித்து விட்டு இரண்டு நாளாக இதைப் பற்றியே பேசிக்கொண்டிருக்கிறான்.  நானும் ஒரே மூச்சில் மீண்டுமொருமுறை படித்து விட்டேன்.

முதலிலேயே படித்தவைகள்தான் எனினும் ஒட்டு மொத்தமாக படிக்கும்போது கிடைத்த அனுபவம் இன்னும் வித்தியாசமாக இருந்தது.

ஒவ்வொரு கட்டுரையும் வாழ்க்கைப் பதிவுகள் என்பதால் அதில் நாமும் எதாவொரு இடத்தில் காணக் கிடைப்பதென்பது இதில் இருக்கும் சுவராஸ்யம்.  இது லெனின் என்ற ஒற்றை மனிதர் வாழ்க்கை மட்டுமல்ல. படிக்கும் ஒவ்வொரு மனிதன் வாழ்க்கையுமே இதில் கொட்டிக் கிடக்கிறது.

தனது செல்ல மகள்மேல் அன்பு வைக்காத தந்தை உண்டோ.  அந்த அன்பு மகளிடம் முத்தம் வாங்கும்  தங்கத் தருணங்கள் அமையப் பெறாதவர்கள் உண்டுதானா?

செவளைகளும் மயிலைகளும் தொலைந்துபோன உலகில் நீங்கள் எழுதியிருக்கும் காளைப் பதிவுகள் கல்வெட்டுக்கள்.  ஆறறிவு மக்களிடத்தில் அன்பு மரித்தாலும் ஐந்தறிவு ஜீவன்களிடத்தில் அது  உயிர் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதை  சொன்ன பதிவு அருமை.  இந்த மாதிரியே எழுதுவீர்களேயானால் நாங்களும் மயிலைக் காலை மாதிரி உங்களையே சுற்றி வருவோம்.

ஒவ்வொரு ரோஜாப்பூவிலும் உங்கள் அம்மாவின் முகம் இருப்பதை உங்கள் பதிவு படித்த பிறகு அறியமுடிகிறது.  ரோஜா சிவந்தது இதனால்தானா?.  நாகலட்சுமி பாட்டி ரோஜாசெடிக்கு இன்னும் கூடுதல் உயிர் வந்திருக்கும்.  இன்னும் பல ரோஜாக்களை உங்களிடமிருந்து எதிர்பார்க்கிறோம்.

குளம் வெட்டிய கதை எங்கள் கண்களில் குளம் கட்ட வைத்தது.   ஒவ்வொரு விவசாயியும் தன்னிடத்தில் ஆயிரம் கதை கொண்டிருப்பான்.  காது கொடுத்து கேட்டால் போதும்.... கண்ணீர் பெருக கதை சொல்வான்.  நம்மையும் கண்ணீர் சிந்த வைத்துவிடுவான். குளக்கரையில் உறங்கும் அம்மா இருக்கும் திசை பார்த்து ஒரு கும்பிடு வைக்கிறோம்.

வெங்காயம் விளைவிக்கும் விவசாயி தன் அத்தனை கண்ணீரையும் அந்த வெங்காயத்தில் புதைத்து வைப்பதால்தானோ அதனை உரிக்கும்போது நமக்கு கண்ணீர் வருகிறது என்று நான் நினைப்பதுண்டு.
உங்கள் புத்தகம் படித்தபின் அது உறுதியானது.

தீக்கதிர் நாளிதழுக்கும் உங்கள் தாத்தாவுக்கும் இருக்கும் உறவும் அவரின் சவமேட்டில் நீங்கள் வாசித்த அஞ்சலிக் கட்டுரையும் அதை அவர் எப்போதும் கேட்பதுபோல் உம் கொட்டாமல் கேட்டது என்ற வரியில் நாங்கள் நெகிழ்ந்து போனோம்.

தயிர் விற்ற தாத்தாவும், லெனினும், மிர்னியும் கடைந்தெடுத்த வெண்ணையாய் இந்த புத்தகத்தை தந்திருக்கிறார்கள்.

அம்மாவின் இறப்பன்று கேட்ட பூங்காற்றிலே உன் சுவாசத்தை
தனியாக தேடித் பார்த்தேன்... பாடல் இன்னும் அர்த்தம் கூடுகிறது. உங்களுக்கும் அம்மாவுக்குமான கடித உறவு உண்மையில் நிகில வைக்கிறது.   ஒவ்வொரு நாளின் அதிகாலை விடிவெள்ளி உங்கள் அம்மாதான் என்கிற ரகசியம் நாங்கள் பார்க்கும்போது எங்களுக்கும் தெரிந்தது.

சரளைக்காடு, செவளைக்களை, மயிலக்காலை, சோளக்காடு, குருவி விரட்டல், தயிர்க்காரி, கரும்புக்காடு, நெல் வயலுக்கு தாம்படித்தல், தோட்டத்து சாலை, கட்டை வண்டி என்று ஒரு பட்டிக்காட்டை ஊர் சுற்றி காட்டியிருகிரீர்கள்.. நன்றி லெனின்.   இந்த புத்தகத்திற்கு தலைப்பு என் தேர்வு என்பதில் ஒரு சின்ன சந்தோசம் மற்றும்  கர்வமும் பொங்குகிறது.

 

எங்கள் வீட்டில் ஆனந்தப் பிரசவம் -2- வெற்றுக்கூடு

இது எங்கள் வீட்டில் ஓர் ஆனந்தப் பிரசவத்தின் தொடர்ச்சி...
அதை வாசிக்க  இங்கே கிளிக் செய்யுங்கள்.

உறங்கும் குஞ்சுகள்

அடுத்த நாள்  அருகில் சென்று கூட்டை கையில் தொடாமல் உள்ளே பார்த்தபோது கடைசி முட்டையும் பொரிந்து குஞ்சு வெளியே வந்திருந்தது.  கூட்டுக்குள் ஒரே குதூகலம்தான். எப்போதும் கீச் கீச் என்ற ஒலிகள எழுந்தவண்ணமே இருந்தன.

இரண்டு மூட்ன்று நாள் அவதானித்ததில் தாய்க்குருவி அதிகாலை குளிர் அடங்கும்வரை கூட்டுக்குள் இருக்கிறது.  சிறிது வெயில் வந்து கூதல் அடங்கிய பின் எட்டுமணிக்குமேலே கூட்டைவிட்டு இரையைத் தேடி போகிறது.  பிறகு அவ்வப்போது இரையுடன் வந்து குஞ்சுகளுக்கு ஊட்டிவிடுகிறது.  நாங்கள் யாரும் இரண்டு மூன்று நாட்கள் கூட்டின் அருகில் செல்லவே இல்லை.

அப்படியே போனாலும் தாய்க்குருவி கூட்டில இல்லாத சமயம் பார்த்து தொடாமல் எட்டிப் பார்த்துவிட்டு ஓடிவந்துவிடுவோம்.

கூட்டின் அருகிலேயே ஒரு பிளாஸ்டிக் டப்பாவை தூளி மாதிரி கட்டி அதில் தானியங்களை உடைத்து போட்டு வைத்தோம்.  தாய்க்குருவி இதைக் கண்டு மகிழ்ச்சி அடைந்திருக்கவேண்டும்.  கீச் கீச் என்று கூவிக்கொண்டு அந்த தானியங்களை கொத்தி தின்ன ஆரம்பித்தது.

அந்தக் கூடு மிகச் சிறியது.  தாய்க்குருவியோடு ஐந்து குருவிகளுக்கும் அந்த சிறிய கூடு போதுமானதா என்கிற கேள்வி எங்களுக்குள் உதித்தது.  இருந்தபோதும் கூட்டை கட்டிய குருவிக்கு இது தெரியாதா என்று வாளாவிருந்தோம்.

மூன்றாம் நாள் காலை பத்து மணிக்கு கூட்டின் அருகில் போய் பார்த்தபோது கூட்டினுள் தாய்க்குருவி இருக்கவில்லை.  ஆகையால் தைரியமாய் கூட்டுக்குள்ளே எட்டிப் பார்த்ததும் ஒரு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.  கூட்டினுள் இப்போது இரண்டு குஞ்சுகள் மட்டுமே இருந்தது.  மற்ற இரண்டு குஞ்சுகள் எங்கேவெனத் தெரியவில்லை.  பறவைப் பார்வையாளர்களைக் கேட்டபோது..தாய்க்குருவி அதைத் தின்று இருக்கலாம் என்று கூறினார்கள்.  அடப்பாவி இப்படியும் நடக்குமா என்று வியப்பதைத் தவிர எங்களுக்கு வேறு ஒன்றும் செய்யத் தோன்றவில்லை.

கூட்டின் இடப்பற்றாக்குறையால் தாய்க்குருவி இளம்குஞ்சுகளை தின்றிருக்க ஒரு நியாயம் இருந்தது.  இல்லாவிடில் மற்ற வளர்ந்த இருகுஞ்சுகளும் ஏறி மிதித்து இளம் குஞ்சுகள் செத்திருக்கலாம்.  தாய்க்குருவி செத்த குஞ்சுகளை அப்புறப்படுத்தி இருக்கக்கூடும்.  ஆனால் உடைந்த முட்டையின் ஒட்டுப்பகுதிகள் கூட்டினுள் இருக்கவில்லை.  கூடு நன்றாக சுத்தாமாகவே இருந்தன.

மனதைத் தேற்றிக்கொண்டு அந்தக் கூட்டை தினமும் அவதானிக்க ஆரம்பித்தோம்.  தாய்க்குருவி கூட்டில இல்லாத சமயம் பார்த்து கூட்டருகில் சென்று கையில் தொடாமல் அந்தக் குஞ்சுகளை கொஞ்சினோம். அதுவும் கூட்டருகில் யார் வந்தாலும் சத்தம் கேட்டதும் தாய்க்குருவிதான் வந்துவிட்டதென்று எண்ணி வாயைத் திறந்தபடி கத்தும்.  சில வேளைகளில் தாய்க்குருவி எண்கள் அருகிலேயே இருந்து நாங்கள் என்ன செய்கிறோம் என்பதை தூரமிருந்து பார்த்தது.  பிறகு பயமின்றி எங்கள் அருகில் வந்தது.  நாங்கள் அதற்காக அதிர்ந்து கூட பேசுவதில்லை.  எல்லோரும் மௌனமொழியிலேயே பேசிக்கொள்வோம்.  ஆகையால் தாய்க்குருவி இப்போதெல்லாம் எங்களைக் கண்டு பயப்படுவதில்லை.

குஞ்சுகளுக்கு இறக்கை முளைக்க ஆரம்பித்தது.  கண்கள் மட்டும் பெரிதாகவே இருந்தது.  கால்கள் வளர்ந்திருந்தது.  கால் நகங்கள் முளைத்திருந்தது.  அவற்றின் ஒவ்வொரு நாள் வளர்ச்சியையும் அருகில் இருந்து பார்ப்பது அவ்வளவு ஆனந்தமாக இருந்தது.

அடுத்த நாள் மாலை மணி நான்கு இருக்கும்.  நான் ஆபீசிலிருந்து வந்ததும் முதல் வேலையாக கூட்டைப் பார்க்கப் போனேன்.  தாய்க்குருவி அங்கே இருக்கவில்லை.  கூட்டை எட்டிப் பார்த்தபோது அதிர்ச்சியாக இருந்தது.  கூடு வெற்றுக்கூடாக இருந்தது.  பசங்களையும் தங்கமணியும் கத்திக் கூப்பிட்டேன்.  அவர்கள் வருவதற்குள் அருகில் தேடினேன்.  கீழே ஒரு குஞ்சு விழுந்துகிடந்தது.  குனிந்து அதைப் பார்த்தேன்.  உயிர் இருந்தது.  அருகில் இன்னொரு குஞ்சுவும் கிடந்தது. அதுவும் உயிரோடேயே இருந்தது.  என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் அதனருகில் அமர்ந்து நால்வரும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம்.

ஒரு பிளாஸ்டிக் முறத்தை எடுத்து அலுங்காமல் இரு குருவிகளையும் எடுத்து கூட்டினுள் விட்டோம்.  கொஞ்சம் உயிர் இருக்கவே செய்தது.  அதற்காக பிரார்த்தனை செய்துவிட்டு கூட்டைவிட்டு தள்ளி வந்து நின்றுகொண்டோம்.  இப்போது தாய்க்குருவி எங்கிருந்தோ வாயில் உணவோடு பதட்டமாக வந்து கூட்டுக்கு சென்றது.    கொஞ்ச நேரத்தில் குஞ்சுகளின் கீச் சத்தம் கேட்டதும்தான் எங்களுக்கு நிம்மதி வந்தது.

கூடு சிறியதாக இருப்பதால் அது கூட்டின்  விளிம்புக்கு வந்து தவறி கீழே விழுந்திருக்க வேண்டும். கூட்டுக்கும் கீழே தரைக்கும் சுமார் நான்கடி உயரம் மட்டுமே இருக்கும்.  நல்லவேளை உயரம குறைவாக இருந்ததால் அடி குறைவாகவே பட்டிருக்கும்.  ஆனால் குஞ்சுகள் எப்போது விழுந்தது, எவ்வளவு நேரம் அது தரையிலேயே கிடந்தது என்று தெரியவில்லை.   மதிய நேரமாகையால் தரையும் கொஞ்சம் சூடாகவே இருந்திருக்கும் என்பதை நினைக்கும்போது பதைப்பாகவே இருந்தது.  பாவம் குஞ்சுகள் அதை எப்படி தாங்கியதோ என்று மனதில் ஒரு பாரம் குடியேறி உட்கார்ந்துகொண்டது.

அன்றைய இரவு எங்கள் எல்லோருக்குமே பதற்றம் சூழ்ந்த நீளமான இரவாகவே இருந்தது.  குஞ்சுகள் பிழைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என மனது அடித்துக்கொண்டது.

விடிகாலை எழுந்து ஆவலோடு கூட்டருகில் சென்றேன்.  கூட்டில் தாய்க்குருவி இருக்கவில்லை.  கூட்டினுள் சத்தமுமில்லை.  மிக மெதுவாக எட்டிப்பார்த்தேன்.  குஞ்சுக் குருவியின் கால் பகுதி மேலே தெரிந்தது.  இரண்டும் மல்லாக்க இருந்தது.


இன்னும் அருகில் சென்று பார்த்தபோது சலனமில்லாத அந்தக் குஞ்சுக்குருவிகள் இரண்டும் இறந்து கிடந்தன.  படாரென்று இதயம் வெடித்ததைப் போல உணர்ந்தேன்.  அதற்குள் வீட்டில் எல்லோரும் வந்து பார்த்து அதிர்ச்சியில் சிலையாயினர்.  தங்கமணியின் கண்கள் குளம் கட்டி நின்றது.  ஒருவாரமாக எங்கள் உணர்வுகளோடு விளையாடிக்கொண்டிருந்த அந்தக் குஞ்சுக்குருவிகளின் பிணங்கள்  எங்களின் இதயத்தை கொஞ்சம் அதிகமாகவே அசைத்துப் பார்த்தது.

அதை அப்படியே விட்டுவிட்டு நாங்கள் வந்துவிட்டோம்.  யாருக்கும் சாப்பிடத் தோன்றவில்லை.  மனசில் ஒரு பாரம் உட்கார்ந்துகொண்டு இம்சை செய்தது.  பிறகு நாமென்ன செய்வது என்று ஒருவாறாக எங்களை நாங்களே தேற்றிக்கொண்டோம்.  மதியம் சென்று பார்த்தபோது கூடு வெறுமையாக இருந்தது.  குஞ்சுகளைக் காணவில்லை.  கூட்டுக்குள் நான்கு குஞ்சுகள் வாழ்ந்ததற்கான அடையாளமே இல்லாமல் சுத்தமாக இருந்தன.  அந்த வெற்றுக்கூட்டை பார்க்கும்போது ஒரு தோல்வியின் தடயத்தைப் பார்ப்பதுபோலவே இருந்தது.

இப்போது கீச் கீச் எனும் சிம்பொனி இசை இல்லை... வீடு ஆழ்ந்த அமைதியில் இருந்தது.  ஆறுதலாக அவ்வப்போது தாய்க்குருவி மட்டும் வந்து ஜன்னலில் தலையை காட்டிவிட்டு தொங்கும் பிளாஸ்டிக் டப்பாவில் இருக்கும் தானியங்களை கொத்திவிட்டுப் போகும்.
இனி இங்கே கூடு கட்ட அனுமதியில்லை என்று எழுதி வைத்துவிடலாமா என்று யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.

 

பிச்சை

சில நேரங்களில் பிச்சை எடுப்போரிடம்தான்  நமது மேதாவித் தனத்தை காட்டுவோம். அப்போதுதான் உலகப் பொருளாதார ஞாபகம் வந்து அவனிடம் பொருளாதார ஏற்ற இறக்கங்கள் பற்றி லெக்சர் எடுப்போம். மன்மோகன்ஜியே கவலைப்படாத போது நாம் நமது சமூகக் கடமையை அவனிடம்தான் காட்டுவோம்.

ஒரு மாதத்திற்கு முன்பு குடும்பத்தோடு பழனி சென்றபோது நடந்தது.  மதியம் அங்கிருந்த ஒரு உணவகத்தில் சாப்பிட்டுவிட்டு கொஞ்ச நேரம் ரிலாக்ஸ் செய்து கொண்டிருந்தேன்.  மனைவி வரவேண்டியிருந்தது. அப்போது அழுக்கடைந்த சட்டையுடனும் பரட்டை தலையுடனும் ஒருவர் என்னை மெல்ல அணுகினார்.  பார்த்தவுடனே பிச்சைக்காரன் என்பதை கணிக்கும் வகையிலான தோற்றம் கொண்டிருந்தான்.

 “சார் சாப்பிட்டு ரெண்டு நாளாச்சு.  ஒரு பத்து ரூபா இருந்தா கொடுங்களேன்.”-என்றான்.

பசி என்கிற வார்த்தை என்னை எப்போதுமே உருக்கிவிடும்.  சரியான வார்த்தையாய் பொறுக்கி எடுத்து வீசுகிறான்.

நான் மேலும் கீழும் அவனை பார்க்கிறேன்.  ஒரு இருபத்தைந்து வயது மதிக்கலாம்.  கை கால்களில் எந்த சேதாரமும் இல்லை.  கண்களில் கஞ்சா கலவரம் தெரிந்தது.  லேசான புளிச்ச தயிர் வாசனை.  ஆல்கஹால்.

“யேப்பா... நல்லாத்தான இருக்கிற ஏதாவது வேலைக்கு போலாமில்ல...?.”என்னை மேலும் கீழும் பார்க்கிறான்.  என்னை எடை போடுகிறான் போல தெரிகிறது.

“சார் ரொம்ப பசிக்கிறது சார்.  ஒரு பத்து ரூபா போதும்.. தாங்க...”“வேலை வேணா தர்றேன்.  நல்ல சம்பளமும் தர்றேன்.  என் கூட வர்றியா?”

இப்போது அவன் பார்வையில் கேலி தெரிந்தது.  இருந்தபோதும் அதை அடக்கிவிட்டு “சார் பத்து ரூபா கொடுங்க போதும். பசிக்குது” என்று அதே பல்லவியையே பாடினான்.

அப்போது அருகில் ஒருவர் வந்து,  “சார் இவனுக்கு எதுவும் கொடுத்துராதீங்க... காசை வாங்கியதும் நேரா டாஸ்மாக்க்குதான் போவான்.”-என்று ப்ரீ அட்வைஸ் கொடுத்தார்.

அவன் அவரையும் ஒரு மாதிரி கேலியாகப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் அதே பல்லவியை பாடினான்.

அதற்குள் எனது தங்கமணியும் வந்திருந்தார்.  இதையெல்லாம் பார்த்துவிட்டு,  “உங்ககிட்ட நானே ஒரு பைசாவும் வாங்கிற முடியாது.  இவன் எப்படி வாங்குரான்னு நானும் பார்க்கிறேன்.”  என்று கிண்டலாக ஒரு பார்வை பார்த்தார்.

இது எனக்கு கௌரவப் பிரச்சினையாய் போயிற்று.  நான் அவனை அழைத்துக்கொண்டு ஓட்டலுக்குச் சென்று,  அங்கிருந்த கேஷியரிடம், ”இவருக்கு ஒரு சாப்பாடு கொடுத்திருங்க.  காசு நான் கொடுத்திடறன்”-என்றேன்.

“சார் உங்களுக்கு எதுக்கு வேண்டாத வேலை...”

“இல்லை.. பசிங்கறான்..  அதான்.”

அவர் இப்போது எழுந்து வெளியே வந்தார்.  அவனை முழுமையாக பார்த்தபிறகு,  “சார் நாலு கஷ்டமர் வந்து போற இடம்.  உட்கார வெச்செல்லாம் சோறு போடா முடியாது.  வேணா பார்சல் கொடுத்துடலாம்...  என்னடா பார்சல் சாப்பாடு வாங்கிக்கிறயா?”-என்று அவனிடம் கேட்டார்.

அவன் என்னையும் அவரையும் மாறி மாறி பார்த்துவிட்டு “பார்சல்  என்ன விலை?”-என்றான்.

“குசும்பைப் பார்த்தீங்களா?  விலை சொன்னாதான் சாப்புடுவீங்களோ?  சார் அறுபது ரூபா டோக்கன் வாங்கி கொடுத்திருங்க..”

இதைக் கேட்டதும் அவன் “அறுபது ரூபாயா?  ரொம்ப அதிகம்.” என்று வாயைப் பிளந்து நின்றான். 

“டே போடா அப்படி... சார் இவன் என்ன சோறு வாங்கி கொடுத்தாலும் சாப்பிட மாட்டான்.  அவனுக்கு தேவை தண்ணி அடிக்க காசுதான்.  டே..ஒதுங்கி ஓரமா நில்லு.   கஸ்டமர் வர்ற நேரம்.”

அடி பட்ட புலியாய் கேஷியர் உள்ளே போய்விட்டார்.

“சார் இவர் சாப்பாட்டுக்கு அறுபது ரூபா ரொம்ப ரொம்ப அதிகம்.  நீங்க எனக்கு பத்து ரூபா கொடுங்க போதும்.  நான் வேற பக்கம் சாப்பிட்டுக்கிறேன்.”

 “என்னங்க இன்னும் பஞ்சாயத்து தீரலையா?  வாங்க நேரமாகுது போகலாம்”-என்று தங்கமணி அழைத்ததும் நான் பாக்கெட்டுக்குள் விட்ட கையை எடுத்துவிட்டு காரை நோக்கி சென்றேன். 

அவன் என் பின்னாலேயே சார் சார் என்று வந்தான்.நான் காருக்குள் ஏறி உட்கார்ந்தும் விடவில்லை அவன்.

தங்கமணி “ஏங்க ஒரு பத்து ரூபா இருந்தாதான் கொடுத்துவிடுங்க.  அவன் என்னமோ பண்ணட்டும்.”-என்றாள்.

எனக்கும் அவனை ஏமாற்ற விரும்பாமல்  பாக்கெட்டில் இருந்து பத்து ரூபாய் தாளை எடுத்து அவனிடம் கொடுத்தேன்.

அவன் ரூபாய் தாளைப் பார்த்துவிட்டு “ரொம்ப தாங்க்ஸ் சார்” என்று நகர்ந்தான்.  இரண்டடி போனவன் திரும்பி வந்து என்னைப் பார்த்து, “மீதி ஐம்பது ரூபாவை நீயே வெச்சுக்கோ”-என்று சொல்லியபடி விடுவிடுவென நடந்து போய்விட்டான்.

எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை,  “என்ன சொல்லிட்டு போறான்?” என்று தங்கமணியிடம் கேட்டேன்.

“புரியலியா... அவன் உங்களுக்கு பிச்சை போட்டுட்டு போறான்.”

நான் ங்கே என்று விழித்தபடி இருந்தேன்.

இது என் நண்பருக்கு ஏற்பட்ட ஒரு அனுபவம்.  

'அமளி துமளி' குறும்பட விமர்சனம்

நேற்று திருப்பூர் முத்தமிழ்ச் சங்கத்தில் மு.வரதராசனார் நூற்றாண்டு விழா கொண்டாடினார்கள்.  திருப்பூர் கிருஷ்ணன் முக்கிய விருந்தாளியாக வந்திருந்தார்.  ஆனால் கூட்டம் குறைவாகவே வந்திருந்தது.  அதை ஈடு கட்ட தங்களது சொந்த பள்ளியிலிருந்து மாணவ மாணவிகளை அழைத்துவந்து உட்கார வைத்து இருந்தார்கள்.  பள்ளி மாணவர்களை எதற்கெல்லாம் உபயோகப்படுத்துகிறார்கள் பாருங்கள்.  அவர்களும் இது ஓர் பாடவகுப்பாய் பாவித்து வழக்கம் போல சல சலவென அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  யார் உச்சஸ்தாயியில் பேசினாலும் கை தட்டிக் கொண்டிருந்தனர்.

கே.பி.கே. செல்வராஜ் பேசும்போது "மழைவர என்ன ராகம் வாசிக்க வேண்டும்"- என கேட்டார்.

முன் வரிசையில் அமர்ந்திருந்த ஒருவர் "அமிர்தவர்ஷினி" என்று சொன்னார்.

"சரி.  புயல் வர என்ன ராகம் பாடவேண்டும்?"

 எல்லோரும் விழித்தனர்.

"வொய் திஸ் கொலைவெறி பாடினால் புயல் வந்து ஒரு தட்டு தட்டிவிடும்" என்று சொன்னபோது அரங்கம் அதிர்ந்தது.  என்னே ஒரு டைமிங்?

திருப்பூர் கிருஷ்ணன் கொஞ்சம் நா.பா பற்றியும் மு.வ பற்றியும் மலரும் நினைவுகளாகப் பேசினார். இன்னும் கொஞ்ச நேரம் கொடுத்திருந்தால் நன்றாகப் பெசஈருப்பாரோ என்னவோ?

அடுத்து மூன்று குறும்படங்கள் போட்டுக் காட்டினார்கள்.

நமது நாளைய இயக்குனர் ரவிக்குமாருடைய ஜீரோ கிலோ மீட்டர், பசி படங்களும்,  தாண்டவக்கோனின் அமளி துமளியும் திரையிட்டார்கள்.

ரவிக்குமாரின் பசியும், ஜீரோ கி.மீ. இரண்டு படங்களும் கலைஞர் டி.வியில் பார்த்து பல தடவை பரவசப் பட்டுவிட்டதால் அமளி துமளி படம் என்னை வசீகரித்தது.


இன்றைய நிலையில் விவாகத்துக்கு பெண் கிடைப்பதுதான் மிகக் கஷ்டமாய் இருக்கிறது.  ஆனால் விவாகரத்து ஈசியாக கிடைத்துவிடுகிறது.  விவாகரத்து பெருகிவரும் இந்த கால கட்டத்தில் அதற்கான காரணங்களை ஆராய்ந்தால் அற்பமாக இருக்கும்.

போனவார ஆனந்தவிகடனின் என்விகடனில் வெளியான வக்கீல்களின் பேட்டியைப் படித்தால் பகீர் என்கிறது.  காலையில் ரெஜிஸ்டர் ஆபீசில் கல்யாணம்.  வெளியே வந்து மதிய உணவு.  என்ன சாப்பிடுவது- வெஜ் அல்லது நான் வெஜ்ஜா என்று பிரச்சினை.  நண்பர்கள் எல்லோரும் நான் வெஜ் கேட்டதால் மாப்புவும் நான் வெஜ் என்று உறுதியாக நின்றார்.  பெண்ணோ நல்ல நாள் அதுவுமா நான் வெஜ் கூடாது என்று சொல்ல பிரச்சினை முற்றியது.  இது செட் ஆவாது என்று முடிவு செய்து உடனே எதிரில் கண்ட வக்கீல ஆபீசுக்குப் போய் பரஸ்பர விவாகரத்துக்கு எழுதிக்கொடுத்துவிட்டு பிரிந்துவிட்டனராம்.

என்ன காதல் செய்தனரோ? என்ன கன்றாவியோ?  இப்படியும் இருக்கிறார்கள் மனிதர்கள்.

இந்தப் படமும் அதைப் பற்றியதுதான்.

உப்புச் சப்பில்லாத காரணத்துக்காக கணவனும் மனைவியும் அவர்களுடைய ஒரே பையன் முன்னிலையில் சண்டை போட்டுக்கொள்கிறார்கள்.   கணவன் அவளுடைய செல்போனை போட்டு உடைத்துவிட்டு ஆபீஸ் போய் விடுகிறான்.

மனைவி பையனை பள்ளிக்கு அனுப்பும் அவசரத்தில் அடுப்பில் கையை சுட்டுக்கொள்கிறாள்.  பையன் பள்ளிக்கு போக முடியவில்லை.  அந்த நேரம் பார்த்து அப்பாவின் போன் வருகிறது.  மகள் அழுதபடியே போனை எடுக்கிறாள்.  அப்பா பதறிப் போய் என்ன ஏதுவென்று விசாரிக்க மகளும் சண்டையை மேம்போக்காக சொல்லிவிடுகிறாள்.

ஆத்திரம் அடைந்த அப்பா உடனே அவருடைய மனைவிக்கு கான்பிரன்ஸ் காலில் அழைத்து மகளை விசாரிக்கச் சொல்ல தாயோ பதறுகிறார்.   கோபம் தலைக்கேற அதே லைனில் வக்கீலை பிடித்து என்ன செய்யலாம் என ஆலோசனை கேட்கிறார்.  அவரோ உடனே விவாகரத்துக்கு அப்ளை பண்ணிடவேண்டியதுதான் என்கிறார்.

இதையெல்லாம் அந்த பையன் பதட்டத்தோடு பார்த்துகொண்டிருக்கிறான்.
எங்கே அப்பா அம்மா பிரிந்துவிடுவார்களோ என்கிற பயம் முகத்தில் தெரிகிறது.  சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு அப்பாவின் ஆபீஸ் போய்ப் பார்க்கிறான்.

அங்கே அப்பாவின் ஆபீசில் நண்பர்களுடன் ஆலோசனை.  ஆளாளுக்கு மனைவியை ஒதுக்கிவிட ஐடியா கொடுக்கிறார்கள்.  நமக்குத்தான் பிரச்சினை பெரிசாக்குனாத்தானே திருப்தி.

இந்த சமயத்தில் அந்தப் பையன் உடைந்த செல்போனை சரி செய்து அப்பாவுக்கு ஸாரி என்று ஒரு குறுஞ்செய்தி அனுப்புகிறான்.  அவ்வளவுதான் எல்லாப் பிரச்சினைகளும் தீர்கிறது.

ஒரு இரண்டெழுத்து வார்த்தையில் தீர்க்கிற பிரச்சினையை மற்றவர்கள் எல்லோரும் எப்படி ஊதி பெரிதாக்குகிறார்கள் என்பதை அழகாகக் காட்டியிருக்கிறார்.
இந்த படத்தை பார்க்க இங்கே  செல்லுங்கள்.

இவருடைய 'பூங்கா', 'இப்படிக்கு பேராண்டி' என்கிற முந்தைய படங்களை பார்த்திருக்கிறேன்.  அதில் லென்த்தியான ஷாட்களும் வசனங்களும் சோர்வைத் தந்தன.  ஆனால் இந்தப் படத்தில் எடிட்டிங் சூப்பராக பண்ணியிருக்கிறார்கள்.

நடித்த நடிகர்களும் சிறப்பாகப் பண்ணியிருக்கிறார்கள்.

தாண்டவக்கோனின் மெச்சூர்டான இயக்கத்தை பார்க்கிறேன்.  வெல்டன் சார்.  இதே மாதிரியான சிறப்பான படங்களை எடுத்து மென்மேலும் வெற்றி பெற வாழ்த்துகிறேன்.

என்னுடைய பசங்களுக்கும் என் தங்கமணிக்கும் இவருடைய படங்கள் மிகவும் பிடிக்கும்.  எங்கள் வீட்டில் அடிக்கடி இவருடைய குறுந்தகடுகள் ஓடிச் சலித்துவிட்டன.

இவருடைய எல்லாப் படங்களின் குறுந்தகடு இன்று தொடங்க இருக்கும் புத்தகக் கண்காட்சியில் இவருடைய ஸ்டாலில் கிடைக்கும்.  இவை மட்டுமில்லாமல் இன்னொரு ஸ்டாலில் எல்லாவகையான உலக சினிமாக்களும் கிடைக்கும்.  ஆகையால் நண்பர்களே உங்கள் விருப்பத்தை தேர்ந்தெடுக்க புத்தகக் கண்காட்சிக்கு படையெடுத்து வாருங்கள்.